Πόσιμο νερό και φίλτρα

Με αφορμή το σχόλιο του φίλου Κώστα για το πόσιμο νερό και τα διάφορα φίλτρα, γράφω την παρούσα ανάρτηση πιστεύοντας ότι θα βοηθήσω όσους προβληματίζονται σχετικά με την ποιότητα του πόσιμου νερού κ.λ.π. Κάποια από αυτά τα έχουμε ξαναπεί και σε θέματα διατροφικών συνηθειών. Πολλά είναι γραμμένα στην ανάρτηση με τίτλο “Νερό-δηλητήριο, στοιχεία και αντιπαραθέσεις”, αλλά ίσως και λόγω μεγέθους του κειμένου, δεν έτυχαν ανάγνωσης. Προτρέπω πάντως όσους προβληματίζονται, να δείξουν αντοχή και αφού διαβάσουν το παρόν κείμενο, να διαβάσουν και την πιο πάνω αναφερόμενη ανάρτηση, που βρίσκεται στην ομάδα “Περί υγείας και διατροφής”.Για “επιδόρπιο”, επειδή Καλοκαίρι έρχεται και σε πολλά εξοχικά ή πατρικά που θα ξαναζωντανέψουν, το νερό δεν περισσεύει για την δημιουργία στοιχειώδους ανθόκηπου ή λαχανόκηπου, σας προτρέπω να διαβάσετε την ανάρτηση “Συλλογή, αποθήκευση βρόχινου νερού”. Έχει και εκεί πληροφορίες για το πόσιμο νερό σε άνυδρα μέρη.Ας ξεκινήσουμε όμως, θέτοντας υπ’ όψιν όσων ενδιαφέρονται τα εξής:

Απαγορεύεται παγκοσμίως να διατίθεται νερό πόσιμο (μέσω δικτύου ή εμφιαλωμένο), χωρίς προηγούμενη χλωρίωση.

Το νερό της Αθήνας είναι από τα καλύτερα στον κόσμο, με ιδανική σκληρότητα, άριστες συγκεντρώσεις σε στοιχεία κ.λ.π., αποτέλεσμα βέβαια υπεύθυνης και ολοκληρωμένης επεξεργασίας. (Δεν είμαι υπάλληλος της Ε.Υ.Δ.Α.Π.εξηγούμαι !!!)

Όποιος πραγματικά έχει “ευαισθησία” στην μυρωδιά του χλωρίου και δεν είναι αποτέλεσμα (αυθ)υποβολής από διάφορες αιτίες, λύνει το πρόβλημα με μια απλή γυάλινη κανάτα. Την γεμίζει με νερό από την βρύση και την αφήνει σκεπασμένη με ένα τούλι για μισή ή μία ώρα. Το χλώριο, ως πτητική ουσία, αν υπάρχει θα εξαφανισθεί και μπορεί να πίνει από αυτό το νερό.

ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΩΣΤΑ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΔΥΟ ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ “ΜΑΓΙΚΕΣ” ΠΕΤΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΧΛΩΡΙΟ.

— Αν στην “γειτονιά” μας υπάρχουν ποιοτικά προβλήματα στο νερό και προβληματικά δημόσια ή ιδιωτικά δίκτυα, με ποικίλες συνέπειες, είμαι βέβαιος ότι δεν θα τα διορθώσει η παρουσία θραυσμάτων κάποιου πετρώματος, σε ένα μπιτόνι.

— Το οποιοδήποτε εμφιαλωμένο νερό, “φεύγει” από τον χώρο παραγωγής (εφ’ όσον τηρούνται όλοι οι κανόνες υγιεινής και επεξεργασίας), σε άριστη κατάσταση. Η αποθήκευσή του όμως πρέπει να γίνεται σε χώρο σκιερό και σε θερμοκρασία κάτω από 18 βαθμούς, συνθήκες που αναγράφονται και στις φιάλες.
Σας καλώ να σκεφθείτε την μεταφορά των φιαλών με παντοειδή φορτηγά (κλειστά ή ανοικτά), σε πολύ μακρυνές αποστάσεις (Γιάννενα-Σπάρτη ας πούμε), κάτω από τον ήλιο και με θερμοκρασίες συχνά πολύ πάνω από 30 βαθμούς και την αποθήκευση (ντάνιασμα) επίσης σε υπαίθριους ακάλυπτους χώρους του οποιουδήποτε εμπόρου. Αλλά προτιμάτε πολύς κόσμος πιά, το εμφιαλωμένο ως υγιεινότερο.– Για τα διάφορα “φίλτρα νερού” που κυκλοφορούν και υπόσχονται τα πάντα, ας κρατήσουμε λίγες επιφυλάξεις. Η κατακράτηση οργανικών ή ανόργανων ουσιών από το υλικό φιλτραρίσματος που περιέχει μια αντίστοιχη «κανάτα», όπως υπόσχεται, είναι ίσως δυνατή κάτω από ορισμένες συνθήκες και ποιότητες νερού, όμως σκεφθείτε σοβαρά: Εάν στην “έξοδο” του νερού “καθίσουν” παθογόνοι μικροοργανισμοί από την ατμόσφαιρα, επειδή η μόλυνση ακολουθεί και την αντίστροφη πορεία, δηλαδή προς τα μέσα, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα έχουμε αποικία των παθογόνων στο εσωτερικό της “κανάτας” και επομένως από εκεί και μετά κάθε ποτήρι νερού δεν θα έχει βέβαια μυρωδιά χλωρίου, αλλά…. Χρειάζεται να τελειώσω τη φράση;– Με οδηγό τα προηγούμενα, οποιοδήποτε “εξάρτημα” έχει τοποθετηθεί στις οικιακές βρύσες για να έχουμε “στρωτή” ροή νερού, θα πρέπει να αφαιρεθεί, τουλάχιστον από όσες χρησιμοποιούνται για να παίρνουμε νερό πόσιμο.
Οι “παλιότεροι” θα θυμούνται το πανάκι με το βαμβάκι που δέναμε στο βρυσάκι του ψυγείου πάγου, τόοοοοτε ! Ήταν ό, τι χειρότερο, αφού η ανάπτυξη βακτηριδίων ευνοείται τα μέγιστα σε υγρό και θερμό περιβάλλον.– Οι σύγχρονοι κανόνες για το πόσιμο νερό κεντρικών δικτύων, θεωρούν ασφαλές, από επιδημιολογική άποψη, το νερό στην οικιακή βρύση, όταν περιέχει και μικροποσότητα χλωρίου. Η απομάκρυνσή του για το πόσιμο μπορεί να γίνεται με την μέθοδο του ανοικτού γυάλινου σκεύους που περιέγραψα στην αρχή.

— Απολύμανση του πόσιμου νερού μπορεί να γίνει αντί χλωρίωσης, με οζόνωση. Η μέθοδος όμως είναι πανάκριβη και δεν μπορεί να εφαρμοσθεί σε δίκτυα από τα οποία το νερό δεν είναι μόνο πόσιμο αλλά πολλαπλής χρήσης.

— Υπάρχει και η μέθοδος βακτηριοκτόνωσης με την βοήθεια υπεριωδών ακτίνων, αλλά γιά πολύ περιορισμένη ποσότητα νερού και όχι 100% ασφαλής.Ελπίζω να κάλυψα μερικές απορίες και προβληματισμούς. Ευχαρίστως θα απαντήσω σε δικά σας ερωτήματα, εάν και εφ’ όσον γνωρίζω την σωστή απάντηση και μη με παραξηγήσετε αν κάποιες απαντήσεις καθυστερήσουν σχετικά.