σαν ποίημα, σαν μύθος – σε μια διαδρομή μου, στους κατάφορτους αγρούς, άκουσα μια κολλιτσίδα να λέει, απευθυνόμενη στους ανθρώπους!

Γεια σας, νομίζω πως με γνωρίζετε, αλλά ίσως δεν γνωρίζετε το όνομά μου. Οι βοτανολόγοι (και κάποιο αρχαίοι βοσκοί) με λένε γάλιο! Ο Διοσκουρίδης, που ασχολήθηκε μαζί μου και έγραψε για μένα με είπε φιλάνθρωπο, αλλά και απαρίνη! Οι άνθρωποι με είπαν κολλιτσίδα! Ναι είμαι η κολλιτσίδα! Και όπου βλέπω άνθρωπο κολλάω πάνω στα ρούχα του και του φωνάζω – έ, είμαι εδώ! Και μην ακούτε κάποιους που λένε πως είμαι ζιζάνιο! Ότι τάχα ζω παρασιτικά – όχι, όχι… Εγώ είμαι ένα πειραχτήρι. Ένα πειραχτήρι που με χάρη, όπως ένα γλυκό παιδί και αστειευόμενο σας σκουντώ και σας λέω  – εδώ είμαι, εδώ είμαι και σας προτείνω ένα χέρι βοηθείας σε πολλές ανισορροπίες που σας ταλαιπωρούν! Όταν με βλέπετε, μην ξεχνάτε πως μπορώ να φυτρώσω παντού, για να με βρίσκεται πάντα! Είτε το χώμα είναι ξερό, σκληρό, στεγνό, πατημένο, εγώ ριζώνω! Και πολλές φορές, αν είναι αδύναμο σε μέταλλα και ιχνοστοιχεία, μην ανησυχείτε, θα τα αναπληρώσω με το που θα πέσουν τα φύλλα μου και οι μίσχοι μου και θα γίνουν ένα πολύτιμο λίπασμα!  Είμαι εδώ, μαζί με πολλά άλλα άγρια χόρτα (όπως συνηθίζετε να μας λέτε) επειδή το χώμα μας χρειάζεται,  επειδή εσείς μας χρειάζεστε, επειδή οι μελισσούλες μας χρειάζονται, επειδή τα πουλιά μας χρειάζονται… Για αυτό σας παρακαλώ, ΜΗΝ ΜΑΣ ΞΕΡΙΖΩΝΕΤΕ ΚΑΘΕ ΑΝΟΙΞΗ, αφήστε με εμένα και όλα τα άλλα αγριόχορτα (όπως σας αρέσει να μας λέτε)  να αναπτυχθώ/να αναπτυχτούμε, χωρίς να με ενοχλήσετε, χωρίς να μας ενοχλήσετε!  Και όταν όλα διορθωθούν, εγώ, η κολλιτσίδα και όλα τα άλλα αγριόχορτα, το αγριοράδικο, ο αγριομάραθος, το γαϊδουράγκαθο, τα λάπατα, τα αγριόσκορδα, τα αγριόπρασα, η γλυστρίαδα, αλλά και όλα τα φρύγανα, η ρίγανη, το θυμάρι,, η μαντζουράνα, θα σας φροντίζουμε πάλι, το υπόσχομαι/το υποσχόμαστε! Μην προσπαθείτε λοιπόν να με/να μας απομακρύνετε βίαια και πρόωρα με το χώρο μου/από το χώρο μας! Αφήστε με/αφήστε μας να σας αναγγείλω/να σας αναγγείλουμε την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο. Τα λουλούδια μου/τα λουλούδια μας είναι η πρώτη τροφή για τα έντομα μετά τη χειμερία νάρκη και τα περισσότερα από εμάς έχουν γύρη και νέκταρ, όχι μόνο το ένα, αλλά και τα δύο -και γύρη και νέκταρ!!!  Παρεμπιπτόντως, τα λουλούδια των περισσοτέρων από εμάς, όπως τα πανέμορφα κίτρινα λουλούδια του αγριοράδικου (που τώρα τελευταία ακούτε να το λένε και ταραξάκο) ή τα λουλούδια του πολύτιμου χαμομηλιού, είναι ακόμα και νόστιμα και θρεπτικά για εσάς τους ανθρώπους, το ξέρατε;  Περιμένετε όμως μέχρι να ανθίσουμε πριν αρχίσετε να μας μαζεύετε, όμως, ακόμα και τότε, μην είστε πλεονέκτες και μαζεύετε τα πάντα! Εγώ, η κολλιτσίδα και τα πάντα που φύονται στο χώμα αυτού του πλανήτη, του πλανήτη μας, τα πουλιά και οι μέλισσες (η βιοποικιλότητα), θα σας είμαστε ευγνώμονες! Αφήστε τους σπόρους μας να ωριμάσουν και να ξαναπέσουν στην Γη! Αν δεν μας αφήσετε να αναπτυχτούμε και να ωριμάσουν οι σπόροι μας, μαζί με μας, θα χαθείτε και σεις!!!      η συνέχεια του άρθρου μου:https://botanologia.gr/galio-i-aparini-to-filanthropo-fyto-toy-dioskoyridi/  κείμενο και επιμέλεια κειμένου:ntina/thalia – botanologia.gr

The post σαν ποίημα, σαν μύθος – σε μια διαδρομή μου, στους κατάφορτους αγρούς, άκουσα μια κολλιτσίδα να λέει, απευθυνόμενη στους ανθρώπους! appeared first on Βοτανολογία.