Παραγάδι

Ψάρεμα με Παραγάδι

Το γνωστό σε όλους παραγάδι είναι το κλασικό ψάρεμα με λεκάνη, χιλομετρική μεσινέζα και πάρα πολλά αγκίστρια. Το παραγάδι είναι τόσο αποδοτικό και σίγουρο ψάρεμα που πολλοί επαγγελματίες αλιείς το προτιμούν καλύτερα απ’ το δίχτυ. Τα μεγάλα αλιευτικά καϊκια που ψαρεύουν στους ωκεανούς μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα 15.000 αγκιστρια σε μήκος 20 χιλιομέτρων!
Για τους ερασιτέχνες (δηλαδή για όσους δεν έχουν άδεια επαγγελματικής αλιείας) το μέγιστο επιτρεπόμενο παραγάδι στην Ελλάδα είναι 150 αγκίστρια.

Ο Εξοπλισμός

Τα αγκίστρια του παραγαδιού είναι πολύ συγκεκριμένα όσον αφορά το σχήμα τους και την ποιότητά τους. Μόνο 2 εταιρίες στον κόσμο παράγουν αγκίστρια παραγαδιού: η Γαλλική VMC και η Νορβηγική Mustad. Τα Γαλλικά βγαίνουν σε 4 τύπους: 9746 (απλό), 9747 (ενισχυμένο), 9744 (στραβό), 9752 (στραβό με κρίκο), και φημίζονται για την αντοχή τους και την αιχμηρή τους μύτη. Τα Νορβηγικά έχουν πολύ μεγαλυτερη ποικιλία (απλό, ενισχυμένο, κοντόλαιμο, στραβό, ψιλό, κλπ.) και φημίζονται για την ποιότητα και την ανθεκτικότητά τους. Επίσης, υπάρχουν και ανοξείδωτα αγκίστρια (2315S, 9746S), αλλά έχουν σχεδόν τριπλάσια τιμή από τα απλά.

Ας μην ξεχνάμε οτι τα νούμερα των επαγγελματικών αγκιστρίων διαφέρουν από εκείνα των ερασιτεχνικών. Δηλαδή το Νο4 και το Νο5 ερασιτεχνικό αντιστοιχεί στο Νο14 και Νο15 παραγαδίσιο.
Κάποτε τα παραγάδια τα έβαζαν σε ψάθινα καλάθια ή πανέρια. Σήμερα υπάρχουν μόνο πλαστικές λεκάνες με ειδική κίτρινη λωρίδα στην οποία καρφώνουμε τα αγκίστρια. Οι λεκάνες κυμαίνονται από 43cm διάμετρο μέχρι 70cm (Νο1 ως 5), ρηχές και βαθιές. Η μεσινέζα βγαίνει σε ματσάκια του ενός χιλιομέτρου και διατίθεται σε νούμερα από 30 έως 150.

Όσον αφορά το στήσιμο, έχουμε μία κεντρική γραμμή που ονομάζεται “μάνα”, πάνω στην οποία δένουμε κάθετα τα παράμαλά μας (όσα αγκίστρια τόσα και παράμαλα). Η μάνα πρέπει πάντα να είναι λίγο πιο χοντρή από το παράμαλο και είθισται να έχουν και διαφορετικό χρώμα, για να ξεχωρίζουν.
Όταν ρίχνουμε το παραγάδι στη θάλασσα, αφού το δολώσουμε, ξεκινάμε με το πρώτο αγκίστρι και τα ρίχνουμε με τη σειρά ένα-ένα. Στην αρχή και στο τέλος της μάνας βάζουμε από ένα μολύβι για να πάει κάτω και δένουμε πάνω (με λίγο σχοινί κουραλόν) κι από ένα καλαδούρι (ή σημαδόυρα ή ακόμα και ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι) για να ξέρουμε που βρίσκεται το παραγάδι μας όταν θα πάμε να το μαζέψουμε. Το καταλληλότερο δόλωμα για τα περισσότερα παραγάδια είναι το σκουλήκι Φαραώ, διότι είναι πολύ μακρύ (2m) και κόβεται σε πάρα πολλά κομμάτια. Δηλαδή με 1 μόνο σκουλήκι δολώνουμε πάνω από 40 αγκίστρια!

Τα είδη του παραγαδιου:

– Ψιλοπαράγαδο.

Το μικρότερο παραγάδι που μπορεί να φτιάξει κανείς είναι 50 αγκίστρια. Αυτά κυρίως τοποθετούνται σε ρόδα με φελλό και το μέγεθος του αγκιστριού είναι συνήθως από 15 ως 17. Η μάνα είναι 50άρα ή 60άρα και το παράμαλο από 30 ως 40, ανάλογα το αγκίστρι.

Τα ψιλοπαράγαδα είναι τόσο απλά και εύκολα στη χρήση που δεν χρειάζεται καν βάρκα για να τα ρίξουμε. Πολλοί τα ρίχνουν και κολυμπώτας, κοντά στην ακτή. Το συνηθέστερο δόλωμα είναι σκουλήκι ή καραβιδάκι ψιλό. Απευθύνεται στα περισσότερα ψάρια του γιαλού, όπως σαργούς και τσιπούρες.

– Αφροπαράγαδο.

Το πιο διαδεδομένο είδος παραγαδιού είναι το αφροπαράγαδο. Διαθέτει 100 ή 150 αγκίστρια, από νούμερο 12 ως 16, με 60άρα μάνα και 40άρι παράμαλο. Απευθύνεται κυρίως σε ψάρια του αφρού, όπως τα μελανούρια, και μπορούμε να δολώσουμε διαφόρων ειδών σκουλήκια, γαρίδα ή καραβιδάκι. Συνήθως, τα αφροπαράγαδα τα ρίχνουμε στη θάλασσα το βράδυ, όταν δύει ο ήλιος, και τα μαζεύουμε το πρωί με την ανατολή.

– Χοντροπαράγαδο.

Ένα παραγάδι που απευθύνεται σε μεγάλα ψάρια, όπως συναγρίδες, σφυρίδες, στήρες και φαγκριά. Συνήθως βάζουμε 150 αγκίστρια (οι επαγγελματίες βαζουν και 200 ή 300), με νούμερο αγκιστρίου από 7 ως 11. Η καταλληλότερη ώρα για χοντρό παραγάδι είναι το μεσημέρι, που ο ήλιος είναι ψηλά. Το ρίχνουμε, δηλαδή, γύρω στις 11:00 και το μαζεύουμε μετά τις 13:00. Όσον αφορά το δόλωμα, οι περισσότεροι βάζουν ψαροδόλι, δηλαδή κομμάτια ψαριού, καλαμαριού ή σουπιάς.

– Ξιφιοπαράγαδο.

Ένα είδος παραγαδιού που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε επαγγελματίες καθώς χρειάζεται ειδική άδεια επαγγελματικής αλιείας. Τα ψάρια που βγάζουν μπορεί να είναι από 50 ως 70 κιλά το καθένα, κυρίως ξιφίες και τούνες (κιτρινόπτερες ή γαλαζόπτερες). Χρησιμοποιούν αγκίστρια Mustad (2330 ή 2331) νούμερο 1 ως 3, και χοντρές μισινέζες από Νο150 ως 250. Κάποιοι αλιείς, ειδικά αυτοί που χρησιμοποιούν βίτζια, συνδέουν τα παράμαλα πάνω στη μάνα με ειδικές παραμάνες ΙΝΟΧ, για να μπορούν να τα βάζουν και να τα βγάζουν με μία κίνηση. Σαν δόλωμα τοποθετούν ολόκληρο ψάρι (κολιό ή λακέρδα) και σε κάποια σημεία κρεμάνε κι από ένα χημικό φως 15cm για να φέγγει στο σκοτάδι.