Ακρίδες: Χημική και βιολογική καταπολέμηση

Η κυριότερη χημική ουσία που χρησιμοποιούμε για την καταπολέμηση της ακρίδας είναι το πετρέλαιο ή άλλες σχετικές ουσίες, που σαν γαλάκτωμα το σκορπάμε πρωί-πρωί μ’ ένα ποτιστήρι ή ψεκαστήρα στα νεαρά κοπάδια των ακριδών. Θα δώσουμε τρεις αναλογίες για ένα τέτοιο γαλάκτωμα, που και οι τρεις έχουνε δώσει καλά αποτελέσματα:

Ένα από τα δολώματα αυτά είναι το ακόλουθο:
Αρσενικώδες νάτριο ½ οκά, μελάσα 2,5 οκάδες, νερό 50 οκάδες
Χόρτα ή θάμνοι ραντίζονται από εκεί πού περνάν οι ακρίδες. Τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησε ο κ. Δεκάζος στα 1907 στη Λειβαδιά με πολύ καλά αποτελέσματα. Έκτος αυτής της μεθόδου ο κ. Δεκάζος χρησιμοποίησε κι απ’ ευθείας ραντίσματα με αρσενικώδες νάτριο 1 ως 2 οκάδες σε 100 νερό. Ραντίζουμε με ψεκαστήρα τις ακρίδες όσον είναι μικρές (μαύρες) ακόμα, πριν κάνουν φτερά ψοφούν αμέσως, πρέπει μόνον να προσέχουν οι εργάτες πού ραντίζουν να μη δηλητηριαστούν.Άλλο δόλωμα: Λιώνουμε σε 100 οκάδες νερό 3 οκάδες αρσενικώδες νάτριο και με την διάλυση αυτή μουσκεύουμε πίτυρα πού τα βάζουμε σωρούς από κει που περνάν ακρίδες.Στον Καναδά και στις Ην. Πολιτείες της Αμερικής μεταχειρίζονται πολύ το «μίγμα Criddle». Η βάση τού μίγματος αυτού είναι η κοπριά τού άλογου, που παρατήρησαν πώς τραβάει πολύ τις ακρίδες. Σ’ ένα βαρέλι ανακατεύουν καλά 27 χιλιόγραμμα κοπριά αχώνευτη αλόγου με 0,453 χιλιόγρ, πράσινο τού Παρισιού και 0,906 χιλιόγραμμα αλάτι λιωμένο σε λίγο νερό. Από το μίγμα αυτό σκορπάμε με φτυάρια λίγο στο έδαφος που έχει ακρίδες, ή στο χωράφι που θέλουμε να το προφυλάξουμε. Η δουλειά αυτή γίνεται επί αρκετές ημέρες σκορπώντας κάθε μέρα λίγο μίγμα. Το μίγμα αυτό στις αναλογίες 1 χιλιόγρ. πράσινο Παρισιού, 4 λίτρες νερό, 2 χιλιόγρ. αλάτι, και 60 χιλ. κοπριά το χρησιμοποιούν και στη Βουλγαρία με τ’ όνομα «μίγμα Γκρίλωφ.Βιολογικά μέσα καταπολέμηση ακρίδωνΟι ακρίδες έχουνε πολλούς εχθρούς, πού και μόνοι τους τις αποδεκατίζουν, μα που μερικούς μπορούμε να τους βοηθήσουμε και να τους έχουμε συνεργάτες πολύτιμους για την καταστροφή των ακριδών.

Για ν’ αρχίσουμε από τους πιο μικροσκοπικούς εχθρούς αναφέρουμε ένα βάκιλο, τον «Κοκκοβάκιλλο των ακριδών», που προκαλεί μια θανατηφόρο αρρώστια στις ακρίδες.
Καλλιέργεια του βακίλου αυτού σκορπίζουμε στα χόρτα, απ’ όπου περνάν οι ακρίδες, και προκαλούμε την αρρώστια και τον θάνατο στα κοπάδια των ακριδών. Το μέσο αυτό είναι καλό για μικρές επιδρομές ακριδών, δεν είναι τόσο αποτελεσματικό για τις μεγάλες επιδρομές.Έκτος του βακίλου αυτού και άλλα παράσιτα προσβάλουν τις ακρίδες και τ’ αυγά τους.

Θα αναφέρουμε το φυτικό παράσιτο Laclinodium acridiorum που προσβάλει τα’ αυγά και τις μεγάλες μαροκινές ακρίδες. Την Entomoplitore grylli, που όταν ο καιρός είναι υγρός προσβάλλει τις ακρίδες.

Από τα έντομα ένα δίπτερο, μια μεγάλη μύγα, o Άνθραξ, αναπτύσσεται από κάμπια ανάμεσα στ’ αυγά των ακριδών και τα καταστρέφει.

Άλλη μύγα, η Idia fasciata παρακολουθεί τις ακρίδες και γέννα τ’ αυγά της ανάμεσα στ’ αυγά των ακριδών.

Τις μεγαλύτερες όμως καταστροφές στις ακρίδες φέρνουνε διάφορα πουλιάΘα αναφέρουμε πρώτα πρώτα τα γαλιά (διάνους) που με πολλή όρεξη καταβροχθίζουν τις ακρίδες. Τα χρησιμοποιούν συχνά με καλά αποτελέσματα για το κυνήγημα των ακριδών.
Τα ψαρόνια (μαυροπούλια, τσερκόνια (sturnus vulgaris) στο τόπο μας στην αρχή του χειμώνα, βρίσκουν τ’ αυγά των ακριδών και τα τρώνε. Κι αν δεν τα φάνε όλα, καταστρέφοντας τη θήκη τους φέρνουνε το θάνατό τους με την υγρασία και τον ήλιο που τα χτυπάνε ύστερα. Στη δουλειά αυτή βοηθάνε τα σπουργίτια, οι σπίνοι, οι κοκκινόλαιμοι, οι κορυδαλλοί, οι κουκουβάγιες, οι πέρδικες, οι τσίχλες, τα χελιδόνια κ.λ.π.Από τα περαστικά πουλιά τα αγιοπούλια (Pastor roseus). Από την Ελλάδα περνάνε τον Μάη και μένουνε 4 μήνες. Στο διάστημα αυτό κάνουν άγριο πόλεμο των ακριδών. Με τη μύτη, με τα νύχια, με τα φτερά ρίχνονται στα κοπάδια των ακριδών και τις αποδεκατίζουν. Δεν αρκούνται μόνον σ’ αυτές που τρώνε, μα σκοτώνουν όλη την ημέρα, όσες μπορέσουν, σα να πρόκειται για πατροπαράδοτους εχθρούς τους. τα πουλιά αυτά είναι οι καλύτεροι φίλοι και σύμμαχοι των γεωργών, γι’ αυτό σε πολλά μέρη τα θεωρούν ιερά.Από τα οικιακά ζώα oι χοίροι τρώνε με μεγάλη όρεξη τα αυγά των ακριδών, που με δεξιοσύνη μεγάλη τα βρίσκουν και σκάβοντας τα ξεθάβουν. Σε πολλά μέρη μεταχειρίζονται τους χοίρους για την δουλειά αυτή και φέρνουνε τα κοπάδια τους να βοσκήσουν στις ακαλλιέργητες πλαγιές, που συνήθως γεννάν οι ακρίδες. Τα αυγά αυτά έχουνε μεγάλη θρεπτική άξια για τούς χοίρους, όπως και για τα γαλιά. Και όχι μόνο τ’ αυγά, μα και τις μεγάλες ακρίδες, πρωί πρωί και τη νύχτα, που είναι ναρκωμένες απ’ τη δροσιά και μαζεμένες σε κοπάδια, τις τρώνε με μεγάλη ευχαρίστηση οι χοίροι.Τέλος στην Αυστραλία με πολύ καλά αποτελέσματα, συνηθίζουν γύρω στα χωράφια που θέλουνε να τα προφυλάξουν από τις ακρίδες να φυτεύουν κρότωνα (ρετσινολαδιά) ή δελφίνια (ψειροβότανο, λιναρίσα, αγριοσταφίδα, καπουτσίνο). Τα φύλλα των φυτών αυτών δηλητηριάζουν τις ακρίδες και προφυλάνε τα χωράφια.