Πράσο: σπορά φύτεμα καλλιέργεια

Λατινικό Όνομα:Allium porrum-Alliaceae family-Αγγλικό Όνομα: Leeks
Καταγωγή: Ανατολική Μεσόγειος, Νότια Ρωσία. Στις περιοχές αυτές είναι αυτοφυές το άγριο πράσο με πολύ έντονη οσμή και καυστικότατη γεύση.Εποχή σποράς του πράσου: Τα σπορεία δημιουργούνται από τον Απρίλη – Μάη.
Για την παραγωγή σπόρου καλλιεργείται ως διετές φυτό, ενώ για παραγωγή φυτού ως μονοετές. Είναι γενικά δύσκολο να πιάσει ο σπόρος του πράσου.
Απαιτείται να είναι πολύ φρέσκος για να έχει επιτυχία.Εποχή μεταφύτεψης: Τα ριζίδια μύστακες κατά την μεταφύτευση είναι καλύτερα να κόβονται με ένα ψαλιδάκι και μετά να φυτεύονται. Για να παχύνουν τα πράσα και να μη μείνουν αδύνατα πρέπει να φυτεύονται στον θεριστή, δηλαδή τον Ιούνιο το αργότερο τον Ιούλιο.Καλλιεργητικά είναι ιδιαίτερα απαιτητικά σε νερό και χρειάζεται συχνά ποτίσματα.Καλλιεργούμενες ποικιλίες πράσου

Γενικά μακριά (καλέμι). Με μακρύ τρυφερό ψευδοβλαστό. Kαλλιεργούνται περισσότερο στη Βόρειο Ελλάδα.

Άργους μακριά. Καλλιεργούνται σε όλη σχεδόν την Ελλάδα αλλά περισσότερο στη Μακεδονία παρόλο που οι Αργήτες έχουν το όνομα «πρασάδες».

Κοντά Αρτάκης Ευβοίας . Βραχυστέλεχα. Καλλιεργούνται περισσότερο στη Νότια Ελλάδα.

Σκαντζσόπρασσο. Ο βολβός αυτής της ποικιλίας είναι πιο ογκώδης και περιέχονται σε μεγαλύτερη ποσότητα οι θρεπτικές ουσίες. Έχει εξαφανισθεί από την Ελλάδα ( δεν σηκώνει κιλό) αλλά είναι η συνηθισμένη ποικιλία στην Αίγυπτο.

Τα Ευρωπαϊκά πράσα έχουν κοντόχοντρο στελεχοειδή βολβό όπως τα πράσα της Ρουαίνης.

Συγκομιδή: Τα πράσα είναι έτοιμα για συγκομιδή 3 – 4 μήνες από την μεταφύτευσή τους.

Διατήρηση: Μπορούν να σκεπαστούν ή να φυλαχτούν σε λάκκους το χειμώνα για να μη παγώσουν και καταναλώνονται την άνοιξη που είναι ιδιαίτερα ορεκτικά. Γενικά είναι το πιο ορεκτικό φυτό.Η τροφή είναι το φάρμακο σου
Πρόγευμα από ψωμί, πράσο, ελιές και ξηρούς καρπούς είναι ιδιαίτερα χορταστικό και δροσιστικό. Ανάμικτη η λαχανοσαλάτα με πράσο γίνεται πολύ πιο νόστιμη.
Στο πράσο περιέχεται σημαντική ποσότητα βιταμινών Α, Β και C . Επίσης περιέχονται αιθέρια έλαια εξαιρετικά ωφέλιμα για τον ανθρώπινο οργανισμό ( σε αυτά οφείλεται η έντονη οσμή και η καυστική γεύση τους). Στο τμήμα του φυτού που είναι κοντά στη ρίζα περιέχονται οι θρεπτικές και θεραπευτικές ουσίες του πράσου. Είναι αποτελεσματικό φάρμακο για επίμονα εκζέματα, παθήσεις του δέρματος, οξεία και χρόνια βρογχίτιδα, πολλές παθήσεις του πεπτικού συστήματος ( Ευθυμιάδης). Εκτός από ωμό τρώγεται σε πίτες και μαγειρευτά φαγητά και ως ψητό λαχανικό.Οι πληροφορίες για το πράσο που αναφέρονται στο 2ο τόμο της Γεωργικής και οικιακής οικονομίας, είναι οι εξής:

«Του αρέσει το ελαφρύ αλλά παχύ έδαφος. Το σπέρνουν τον Απρίλιο και το μεταφυτεύουν τον Ιούλιο ή και τον Αύγουστο. Το εκριζώνουν τον Οκτώβριο στα ψυχρά κλίματα και το φυλάνε σε υπόγεια και στην άμμο. Στην Ελλάδα, το αφήνουν όλον το χειμώνα και το εκριζώνουν όποτε το χρειαστούν.

Υπάρχει ένα μικρό ζωύφιο, που ονομάζεται πρασοκουρίς (= κρεμμυδοφάγος), που προξενεί μεγάλη βλάβη στα πράσα. Επειδή αυτό το έντομο είναι κοπρόφιλο, οι παλιοί έχωναν κοιλιά προβάτου σ’ ένα μέρος του κήπου, όπου μαζευόμενες οι κρεμμυδοφάγοι φονευόντουσαν.Διαλέγουν τα καλύτερα και τα μεταφυτεύουν κατά τον Δεκέμβριο για να σποριάσουν.

Ο Σοτίων λέει, ότι τα πράσα γίνονται λευκά, αν μεταφυτεύοντάς τα περιπλέξεις με βόλβιτο χοντρό και νεαρό τον οποίο θα αποθέσεις σε πλατύ όστρακο ή πέτρα.

Ένας άλλος παλιός, μας συμβουλεύει να τρυπάμε το κεφάλι του πράσου με καλάμι και να βάζουμε σπέρμα, το οποίο φουσκώνοντας χοντραίνει το πράσο.
Ωστόσο, η κοπριά, το πότισμα και το σκάλισμα είναι τα πλέον βέβαια μέσα για να αποκτήσει κάποιος ογκώδες πράσο.
Ο Θεόφραστος λέει, ότι τα πράσα καθώς και τα σέλινα κ.λπ. γίνονται μεγαλύτερα αν φυτέψεις μαζί πολλούς σπόρους δεμένους σε πανί· ας το δοκιμάσουμε…